Ολυμπιακοι Αγωνες-Μεξικο 1968

του Δημητρη Παρουση, απο το site του (www.godimitris.gr)

Γυριζει σε ολο τον κοσμο και ονειρευεται και γνωριζει και ζει..
Οσα εγραψε για το Μεξικο με αφησαν αφωνη-ναι λοιπον η ισχυρη τσεπη δε δισταζει μπροστα σε τιποτα..το χειροτερο ηταν οταν σκεφτηκα πως ανθρωποι που γνωριζω αν διακυβευονταν τα δικα τους συμφεροντα ισως να αντιδρουσαν κι εκεινοι με τον ιδιο απανθρωπο τροπο. Η ζωη δεν εχει καμια αξια-απολυτως..
Μεξικό, Μέξικο Σίτι, 19 Ιουνίου 2007


Αισθάνθηκα τα γόνατά μου να τρέμουν. Δεν με κρατούσαν τα πόδια μου. Βούρκωσα. Με έπιασε οργή. Ασφυξία. Βρισκόμουν στο κέντρο της πλατείας Plaza de la Tres Culturas στο Κέντρο του Μέξικο Σίτι. Μόλις έμαθα για τη θλιβερή ιστορία που διαδραματίστηκε εδώ λίγες μέρες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικό το 1968.

Φώναξα με όλη μου τη δύναμη «ΓΙΑΤΙ. . .» και κοιτώντας στο έδαφος μου ήρθε αυθόρμητα να ζητήσω συγνώμη ως Ελληνας, ως δημοσιογράφος αλλά και ως πολίτης αυτού του κόσμου.

Πήγα να δω την πλατεία που συμβολίζει την εισαγωγή των προ-ισπανικών και ισπανικών ριζών στη μεξικανική εθνική ταυτότητα.

Εκεί θα βρεις ερείπια από τις πυραμίδες των Αζτέκων. Το 14ο αιώνα εκεί υπήρχε το πιο μεγάλο εμπορικό κέντρο στην περιοχή. Ονομαζόταν Tlatelolco.

Παραδίπλα, υπάρχει ο ισπανικός ναός Templo de Santiago του 17ου αιώνα που χτίστηκε από τα μπάζα των πυραμίδων που κατέστρεψαν οι κατακτητές.

Σε απόσταση εκατό μέτρων υπάρχει και το σύγχρονο κτίριο του υπουργείου Εξωτερικών.

Τρεις πολιτισμοί σε μια πλατεία.

Στη γύρο περιοχή υπάρχουν εργατικές κατοικίες, οι οποίες με το σεισμό του 1985 κατέρρευσαν καταπλακώνοντας εκατοντάδες οικογένειες. Πάνω από 2.000 άνθρωποι έχασαν εκείνη τη μέρα τη ζωή τους. Σήμερα ορθώνονται καινούργια κτίρια.

Αυτή η ήσυχη σήμερα πλατεία, είναι στοιχειωμένη από τα γεγονότα της ζοφερής ιστορίας της.

Δεν είναι μόνο οι νεκροί από το σεισμό. Χιλιάδες ήταν οι άνθρωποι που σφαγιάζονταν καθημερινά στις ανθρωποθυσίες των Αζτέκων.

Δεκάδες ήταν τα θύματα από εργατικά ατυχήματα, μέχρι να ολοκληρωθεί το χτίσιμο της εκκλησίας των Ισπανών.

Μα αυτό που με συγκλόνισε ήταν όταν έμαθα για την σφαγή στο Tlatelolco στις 2 Οκτωβρίου 1968.

Λίγες μέρες πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων στο Μεξικό το 1968 ο στρατός και η αστυνομία άνοιξαν πυρ σε μια ειρηνική διαδήλωση 15.000 φοιτητών που κρατούσαν κόκκινα γαρίφαλα. Τους περικύκλωσαν και άρχισαν να πυροβολούν αδιάκριτα.

Αλλοι μιλούν για 3.000 νεκρούς, άλλοι για 400 και επισήμως η κυβέρνηση κάνει λόγο για 20 νεκρούς και μερικούς τραυματίες.

Αν βρεθείς στην πλατεία θα διαπιστώσεις ότι είναι κλειστή. Δύσκολα μπορείς να τρέξεις και να ξεφύγεις ειδικά όταν σε πυροβολούν στο ψαχνό. Από τους 15.000 διαδηλωτές είναι και λίγοι αν σκοτώθηκαν 3.000. Κανείς μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει τον πραγματικό αριθμό, αλλά σίγουρα είναι το πιο αιματηρό επεισόδιο στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η σφαγή έγινε γιατί δεν έπρεπε να διαταραχθεί η ομαλή διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων. Μάλιστα αρχεία από το Πανεπιστήμιο George Washington που είδαν το φως της δημοσιότητας πρόσφατα αναφέρουν ότι οι ΗΠΑ είχαν ζητήσει από την κυβέρνηση του Μεξικού να καταστείλει με οποιονδήποτε τρόπο τις διαδηλώσεις γιατί διαφορετικά διακυβεύονταν η ασφάλεια των αθλητών και των αθλητικών παραγόντων.
Η CIA και το αμερικανικό Πεντάγωνο είχαν στείλει πράκτορες και ειδικό εξοπλισμό που χρησιμοποίησαν ο μεξικανικός στρατός και η αστυνομία.

Το 1968 είχαμε διαδηλώσεις φοιτητών σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο συνέβη και στο Μεξικό. Το καλοκαίρι ο στρατός εισέβαλε στην πανεπιστημιούπολη, τη μεγαλύτερη στη Λατινική Αμερική και άρχισε τις συλλήψεις. Κατέλαβε το χώρο, καθώς λίγους μήνες αργότερα εκεί θα γίνονταν και η επίσημη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Λίγες μέρες πριν την τελετή έναρξης, οι φοιτητές αποφάσισαν σε διαδηλώσουν ειρηνικά ζητώντας την απόσυρση του στρατού από το Πανεπιστήμιο μαζί με τα υπόλοιπα αιτήματά τους. Η πορεία θα κατέληγε στην πλατεία Tres Culturas.

Από το μεσημέρι ο στρατός είχε τοποθετήσει ελεύθερους σκοπευτές στις ταράτσες των εργατικών κατοικιών και στους τρούλους της παρακείμενης εκκλησίας. Επιστρατεύτηκαν περίπου 7.000 στρατιώτες οι οποίοι περικύκλωσαν τους φοιτητές, αλλά και απλούς ανθρώπους οι οποίοι με τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους συμμετείχαν στην ειρηνική πορεία. Μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει δύο ελικόπτερα πέταξαν από πάνω και έδωσαν το σύνθημα για έναρξη της σφαγής. Περίπου 300 τανκς ακροβολίστηκαν και απέκλεισαν την περιοχή.

Μέχρι και σήμερα όλο τα πλακάκια της πλατείας έχουν βαθουλώματα από σφαίρες, το ίδιο και το τείχος της εκκλησίας. Οι φοιτητές παρακαλούσαν τους ιερείς του ναού να ανοίξουν τις πόρτες, αλλά δεν το έκαναν. Η μόνη διέξοδός τους ήταν κλειστή. Επί τρεις ώρες συνεχίζονταν οι πυροβολισμοί. Πολλοί φοιτητές ζήτησαν προστασία στις πολυκατοικίες. Κάποιες οικογένειες που παρακολουθούσαν από τα παράθυρα τη σφαγή, άνοιξαν τις πόρτες τους να τους προστατέψουν. Δυστυχώς η μανία του στρατού ήταν τέτοια που με τη σειρά τους έμπαιναν στα διαμερίσματα και σκότωναν ολόκληρες τις οικογένειες.

Σε μερικές ώρες ο τόπος είχε γεμίσει πτώματα. Λίγες ώρες αργότερα όλη η περιοχή είχε καθαριστεί. Μάζευαν τους νεκρούς με μπουλτόζες και απορριμματοφόρα. Η μητέρα μια φίλης μου που είναι γιατρός, εφημέρευε εκείνη τη μέρα σε ένα κοντινό νοσοκομείο. «Εφερναν δεκάδες πτώματα νέων τα οποία ζητούσαν με συνοπτικές διαδικασίες να καούν. Κάποια από τα παιδιά ζούσαν ακόμη, αλλά τα αποτέφρωναν».

Την επόμενη το πρωί, ήταν σα να μη συνέβη τίποτα. Η πλατεία καθαρή. ΚΑΝΕΝΑ μέσο ενημέρωσης δεν έκανε λόγο για την σφαγή. Οι εντολές ήταν σαφείς. Οποιος μιλήσει θα σκοτωθεί και αυτός και η οικογένειά του.

Ελάχιστα ήταν τα ΜΜΕ στον κόσμο που έκαναν αναφορά στο γεγονός. Σιωπή σε ένα από τα χειρότερα εγκλήματα στο όνομα της ομαλής διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων. Ολα τα αρχεία και οι ελάχιστες φωτογραφίες έχουν καταστραφεί. Υπάρχουν μεξικανοί που αρνούνται ακόμη και σήμερα το γεγονός. Οι περισσότεροι ακόμα ζητούν απόδοση της δικαιοσύνης.

Λένε ότι η ΔΟΕ συνεδρίασε και αποφάσισε με την υπεροχή μιας ψήφου την διεξαγωγή των Αγώνων. Οι αγώνες έγιναν κανονικά σα να μη συνέβη τίποτα.

Λένε ότι τα συμβόλαια που είχαν υπογραφεί με χορηγούς και τα διάφορα οικονομικά συμφέροντα υπερίσχυσαν και έτσι εμείς θυμόμαστε σήμερα τους πετυχημένους Αγώνες του Μεξικού, όπου λόγο υψομέτρου έγιναν πολλά παγκόσμια ρεκόρ και το θέαμα ήταν υπέροχο.

Μας έκανα συνένοχους σε ένα έγκλημα χωρίς να το γνωρίζουμε. Αισθάνομαι οργή.

Μόλις πριν ένα χρόνο, τον Ιούνιο του 2006, ο τότε υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας Luis Echeverría Álvarez και δεξί χέρι του τότε προέδρου της χώρας Gustavo Díaz Ordaz καταδικάστηκε για αυτό το έγκλημα. Λόγω της ηλικίας του, σήμερα είναι 85 χρόνων, είναι κλεισμένος σπίτι του. Απολαμβάνει την πολυτέλεια της βίλας του και παίρνει κανονικά την υψηλή του σύνταξη καθώς «υπηρέτησε» την πατρίδα του.

Στην άκρη της πλατείας από το 1993 ανεγέρθηκε ένα μνημείο προς τιμήν των θυμάτων της σφαγής του 1968. Τα ονόματα που αναφέρονται ελάχιστα. Είναι μια ιστορία που όλοι θέλουν να ξεχάσουν.

Προσευχήθηκα στη μνήμη των παιδιών. Δεν είχα μαζί ένα κόκκινο γαρίφαλο να αφήσω, άφησα τα δάκρυά μου να κυλήσουν χάμο. . .

Το ταξίδι συνεχίζεται,
πάρε κι εσύ ένα σάκο κι έλα. . .