Μια τριτη του νοεμβρη

οι μερες περνουν πολυ γρηγορα. εχει συννεφια σημερα και κρυο. καπου καπου βρεχει.
ειμαι μονη στο γραφειο και δεν εχει δουλεια. νυσταζω..θα κανω ενα τσαι σε λιγο αλλα θα ηθελα να ημουν στο κρεββατακι μου τωρα. σημερα δε θα δω την Εδεμ στο mEGA που πολυ μου αρεσει. θα ξεκουραστω και θα διαβασω μεχρι το βραδυ..α!πρεπει να κανω και τα μαλλια μου, αυριο εχω μαθημα! πεμπτη δεν ερχομαι οποτε παλι διαβασμα και καπως εστι θα περασει η βδομαδα.
αναρωτιεμαι αν θα αντεξω ως το τελος. μιλαμε μπαινω σπιτι παρασκευη απογευμα και βγαινω δευτερα πρωι..αυτη η υποθεση ειναι το μεγαλο μου στοιχημα..αραγε θα τα καταφερω?
παντως μαθαινω πολυ ενδιαφεροντα πραγματα, χτες αρχισα να διαβαζω και λιγο αριστοτελη..

μια εντελως φθινοπωρινη μερα..

35 χρονια μετα...

η επετειος του πολυτεχνειου ηταν παντα μια πολυ ιδιαιτερη μερα για εμενα. απο τα σχολικα μου χρονια με συγκινουσε πολυ. εκεινο το "γελαστο παιδι" οταν το ακουγα παντα εκλαιγα, οπως και τωρα. βεβαια δε μπορω να περιγραψω τι ενιωσα οταν το ακουσα να το τραγουδαει η φαραντουρη στο μεγαρο. ευχαριστησα το θεο που μου εδωσε αυτη τη μεγαλη χαρα και συγκινηση να το ακουσω απο αυτη τη φωνη.

σημερα, συμπληρωνονται 35 χρονια απο εκεινη τη μερα και αναρωτιεμαι ποσο πολυ εχουν αλλαξει οι ανθρωποι και οι συνηθειες τους σε 35 χρονια?
μου φαινεται αδιανοητο το 1973 υπηρχαν αμετρητοι ανθρωποι που για τα πιστευω τους τιναζαν στον αερα τη ζωη τους, βασανιζονταν, εξοριζονταν, ξεσκιζονταν οι περηφανειες τους και προτιμουσαν να πεθανουν παρα να ξεπουλησουν τον εαυτο τους. ναι ρε ναιιιιιιιιι ναι ναι υπηρξαν πολλοι ανθρωποι, αγνωστοι οι περισοοτεροι, που για εκεινο το "πιστευω" τους σημαδευτηκαν για το υπολοιπο της ζωης τους και πολυ συχνα εδιναν και τη ζωη τους.

δε μπορει να το χωρεσει το μυαλο μου πως φτασαμε σε μια εποχη που αν εχεις "πιστευω" εισαι μαλακας, αν δεν πηδιεσαι με τον καθενα εισαι μαλακω, αν δε θες να μπεις στο δημοσιο και θες να κανεις κατι δικο σου εισαι στην κοσμαρα σου και οταν η ψυχη σου γεμιζει χρωμα με ενα βιβλιο και οχι με τις μαλακειες της τηλεορασης εισαι μια εξαιρεση.

οχι δε λεω οτι πριν ολοι ηταν συνειδητοποιημενοι και αγωνιστες κλπ, αρχιδια ηταν.
αλλα ρε γαμωτο σημερα αυτη η μειοψηφια του τοτε που δε φοβηθηκε να γαμησει τη ζωη της για ενα "κουτελο καθαρο" που πηγε ρε παιδια?

καναμε μοδα εκπομπες που παει ο κοσμακης και εξεφτελιζεται για λιγα χιλιαρικα και μια μερα σαν τη σημερινη δεν καταλαβαινουμε οτι καποιοι εδωσαν τη ζωη τους για εμας-εμεις τι θα δωσουμε σε αυτο τον κοσμο?τι θα αφησουμε πισω μας?

ενα μεγαλο ευχαριστω σε ολο τον κοσμο, σε καθε ανθρωπο που δε γνωρισα αλλα που ειχε το τσαγανο και τη μαγκεια την ωραια να πει οτι" ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΜΑΙ, ΡΕ", δεν πουλιεμαι σε κανενα συμφερον και σε καμια δυσκολη κατασταση. με εφτιαξε η φυση με το κεφαλι ψηλα να περπατω κι αυτο κανω. ενα μεγαλο ευχαριστω λοιπον σε ολους οσοι δακρυζουν οταν σκεφτονται οτι καποιοι εχασαν τη ζωη τους σκεπτομενοι τον "συνανθρωπο"...

τιμη σε αυτη τη μεγαλη μερα...και στο γελαστο παιδι..

εδω και δυο-μιση μηνες

εχουν αλλαξει παρα πολλα απο τα τελη σεπτεμβρη, εχω γυρισει σελιδα και με ταχεις ρυθμους κανω κατι που μου αρεσει πολυ. νεες σπουδες σε νεο αντικειμενο!με βαση τους κανονες της λογικης ειναι λιγο τρελουτσικο το εγχειρημα αλλα γι αυτο και μου αρεσει, επειδη ειναι προκληση!pure challenge! διαβασμα, διαβασμα, διαβασμα, δουλεια και ιδιαιτερα μαθηματα για να πληρωνουμε και τις σπουδες. αυτο κανω το τελευταιο διαστημα. δεν υπαρχει χρονος για κατι αλλο αλλα ουτε και θελω να υπαρχει. ειμαι δοσμενη και αφοσιωμενη σε αυτο που ξεκινησα.θα ηθελα περισσοτερο χρονο για να διαβαζω ακομη περισσοτερο και να μαθαινω πιο πολλα.. ειμαι γεματη μεσα μου, ειμαι πολυ καλα αν και μονη, συντροφια με το στοχο. τα βραδια οταν ξαπλωνω για να κοιμηθω σκεφτομαι και παλι το ονειρο μου, το φανταζομαι, σκεφτομαι τη στιγμη που θα εχω καταφερει να κανω το αλμα στη ζωη μου και να βρεθω μπροστα, εκει που θελω.πολυ συχνα κλαιω απο τη λαχταρα μου, απο την αγωνια μου για το αν θα καταφερω κατι τελικα, για ολο τον κοπο αλλα και απο τη χαρα τη βαθια που νιωθω. δεν υπαρχει προσωπικη ζωη, ουτε εξοδος, ουτε ερωτικες προεκτασεις. θα μπορουσα πολυ ευκολα να εχω αλλα γιατι να ξοδευτω? δε θα με γεμισουν 1-2 ωρες σεξ. εγω θελω μια ολοκληρη ζωη να μοιραστω και οχι να ξοδεψω τα ενστικτα μου.
αυτο το διαστημα περασε με πολλλη προσπαθεια, πολλη κουραση και με αντιδρασεις απο μερους μου πρωτογνωρες. πρωτη φορα συνεχιζα την προσπαθεια ενω ηξερα οτι μπορει το τελικο αποτελεσμα να με προδωσει. συνεχιζα και συνεχιζω με το ιδιο ενδιαφερον.
λυπαμαι για τις κυριακες που περνουν χωρις να τις χαιρομαι οπως θα ηθελα. υπνος κατω απο τα μαλακα σκεπασματα, ερωτας γεματος τρυφεροτητα και δοσιμο, ζεστος καφες και βολτα στο φως του ηλιου, φαγητο σε καποιο μερος αγνωστο, κουβεντα, φιλια, ποθος..
μαλλον πρεπει να περιμενω, δεν ηρεθ ακομη η ωρα. αλλα και παλι δεν απογοητευομαι. συνεχιζω και πιστευω οτι το δικο μου ταιρι θα ερθει, ισως τωρα δεν ειναιη καταλληλη εποχη, ισως πρεπει να περιμενω..
αραγε...θα τα καταφερω?εγω λεω πως ναι.