Ο Λυκος κι αν εγερασε..

τοσα χρονια βασανιζομαι απο το ιδιο ερωτημα που δεν ειναι εγκεφαλικο αλλα εντελως καθολικο, καθημερινο, ενυποστατο.

Μεχρι ποιο σημειο μπορουμε να επεμβουμε και να πεισουμε καποιον ανθρωπο οτι ο δρομος που βαδιζει οδηγει σε αδιεξοδο?οταν βλεπουμε ολοκαθαρα οτι οι επιλογες του τον καταστρεφουν-και μη μου πεις οτι αυτο ειναι αποψη μου κλπ- καταστρεφεται πραγματικα, δεν εχει κανενα ενδιαφερον στη ζωη του, αποτυγχανει με ο,τι κι αν καταπιαστει και το βλεπει οτι δεν του παει τιποτα καλα αλλα αρνειται πεισματικα να δει μεσα του και να αναζητησει στον ιδιο τον εαυτο του την αιτια, τοτε τι κανω?εσυ τι κανεις? κι οταν αυτοι οι ανθρωποι δεν ειναι καποιοι τυχαιοι που ισως δεν θα τους ξαναδεις οποτε θελοντας και μη θα βρισκονται μακρια απο τη ζωη σου, αν λοιπον ειναι διπλα σου τι κανεις? προσπαθεις?δε μπορει, θα προσπαθησεις μια δυο τρεις χιλιαδες φορες.. και μετα θα συγκρουστεις, θα ορκιστεις οτι δεν θα το ξανακανεις, θα προσπαθησεις να διακοψεις καθε επικοινωνια αν αυτο ειναι εφικτο και μετα.. οταν θα τα εχουν ολα καταστρεψει θα ερθουν να σου πουν:
μηπως μπορεις να με βοηθησεις? να βοηθησεις ποιον να κανει τι?

τελικα δε μπορουμε να βοηθησουμε κανεναν αν ο ιδιος δεν καταλαβει οτι οι επιλογες του ειναι στειρες, αν δεν εχει κανει ειρηνη με τον εαυτο του, αν δεν κοιταζει μεσα στην ψυχη του για να αναζητησει τις βαθυτερες αιτιες των πραγματων.αν δε συμβαινουν ολα αυτα τοτε συγχαρητηρια!εχετε βρει εναν τροπο να σκοτωνετε το χρονο και τον εαυτο σας!!
οι ανθρωποι αλλαζουν μεν αλλα μονο οταν εκεινοι το θελησουν.
δε μας ανηκει κανεις, δεν ειναι υποχρεωμενος κανεις να μας ακουσει οποια ειδους σχεση κι αν εχουμε μαζι του. αυτη ειναι η ελευθερια των αλλων καθως και η δικη μας να παιρνουμε το καπελακι μας και να την κανουμε οταν βλεπουμε απο την αγαπη μας καταντησαμε ψυχαναλυτες των αλλων..