αγελαστα προσωπα

καθημερινα παιρνω το λεωφορειο για να παω απο το σπιτι στο γραφειο που δουλευω.παρατηρω τον κοσμο που ανεβαινει, κατεβαινει, οδηγει, περπαταει και δε βλεπω χαμογελα. ολο νυσταγμενα και ακεφα προσωπα, δε μου φαινονται καθολου χαρουμενοι. ενταξει ειναι η ωρα πρωινη και θα θελαμε οι περισσοτεροι να συνεχισουμε τον υπνο μας αλλα δεν τους παρατηρω στις 6:00 και ουτε πιστευω οτι αυτο φταιει. μια ανοια βλεπω, μια βαρεμαρα, μια ρουτινα να κινει τα νηματα..
κριμα..να ξυπνμαμε και να λεμε ποτε θα ξανακοιμηθουμε για να ξεφυγουμε απο την καθημερινοτητα μας.
τρεχουμε για να ικανοποιησουμε επιθυμιες και αναγκες πλαστες, αντι να βλεπουμε προς τον ηλιο που λαμπει, μας πνιγει η κινηση, το αγχος, το προβλημα.
αυτο το αιωνιο προβλημα που το ονομαζουμε οπως θελουμε και παντα υπαρχει στη ζωη μας..
ε, ανθρωποι!!!περναει ο καιρος!!μας ξεφευγει η ζωηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη!!